Het Evangelie leven

Tijdens een korte reis naar verschillende Roma-gemeenschappen in Oost-Roemenië werd ik opnieuw geraakt door een simpele, maar indringende waarheid: het Evangelie is niet iets wat je alleen vertelt – het is iets dat je leeft. Wij kwamen met goede bedoelingen en een volle agenda met dingen die we moesten doen. Maar de Roma die wij ontmoetten, hadden geen agenda waarin de dingen stonden die ze moesten doen. Integendeel, ze hadden amper een plek om te leven. Het maakte mij heel stil en heel verdrietig.

In een kamer ontmoette ik een oudere vrouw die geen Nederlands of Engels sprak, maar alleen Roemeens. Gelukkig werd het vertaald. Ze bood ons wat te eten aan. Dat was heel lief van haar, want ze had bijna niets. Daarom hadden wij wat boodschappen voor haar gedaan. Dat toverde een glimlach op haar gezicht. Het maakte haar heel blij. Ze beloofde voor ons te blijven bidden en wij beloofden dat we voor haar zouden bidden. In alles merkten we de liefde en zorg van onze God voor haar en ons.

We bezochten een kerkje waar de Roma op zondag samenkomen. Het was een heel oude zaal waar het water door het dak heen lekte. De Roma-koster vertelde ons zijn verhaal. Een paar jaar geleden had hij de Here Jezus leren kennen. En nu mag hij aan anderen vertellen wie Jezus is, maar nog belangrijker vond hij dat hij het Evangelie leefde. Het Evangelie moet getoond worden in onze levens. Daar heeft hij gelijk in. Het Evangelie krijgt kracht juist wanneer het zichtbaar wordt in onze levens. Wanneer het handen en voeten krijgt in onze liefde, onze aandacht en onze bereidheid om stil te staan bij de ander. Niet alleen spreken, maar doen. Niet alleen woorden, maar er ook zijn. De Roma leven vaak in grote armoede, aan de randen van de samenleving, vaak vergeten door hun eigen landgenoten. Toch hebben de ontmoetingen ook dit keer mij weer heel veel geleerd over het Evangelie. Ja, het Evangelie moet niet alleen verteld worden, het moet ook geleefd worden.

Terug in Nederland merk ik hoe snel mijn agenda weer volloopt. Maar de gezichten van de mensen die we in Roemenië ontmoet hebben – de glimlach van die oude zuster en het verhaal van de koster – herinneren me eraan wat echt telt. Het Evangelie is een verhaal dat we vertellen, maar vooral een leven dat we leiden.

Misschien begint het simpel. Een kopje thee. Een glimlach. Een open deur. Want wie het Evangelie wil doorgeven, moet bereid zijn het eerst zelf te leven.

Ds. Ton van der Wekken

Backfield