Verhaal van Erzsébet Makkai

Na de maaltijd raken wij aan de praat met één van de dopelingen, Erzsébet Makkai. Een vrouw van 54 jaar met 5 volwassen kinderen. Aan ons vertelt zij over haar veelbewogen leven. Lees haar verhaal hieronder.

Daar zit ze (2de van links), vol verwachting. Klein van postuur, één en al glimlach. Ze straalt zo veel liefde rust en tevredenheid uit dat wij ons oog niet van haar kunnen afwenden. Na de doopplechtigheid ontmoetten wij haar. Wij vroegen haar om een gesprekje over haar levensverhaal. Blij en bescheiden stemt ze daarmee in. In alle rust vertelt ze haar verhaal.

Erzsébet is 54 jaar, sinds kort weduwe, moeder van 5 volwassen kinderen. Ze heeft een heel moeilijk leven in grote armoede gehad. Haar man was zwaar verslaafd aan de alcohol. In het plaatsje Érkörtés, waar ze lang heeft gewoond, maakte ze voor het eerst kennis met het christelijk geloof. Ze ging daar naar een zigeunerkerk. Desondanks was ze diep ongelukkig. Ze kon niet verder meer. Zelfmoord was haar enige uitkomst. In het voorjaar van 2011 besloot ze een eind aan haar leven te maken. Ze ging naar een schuurtje waar ze haar daad zou uitvoeren. In haar wanhoop realiseerde ze zich eerst in het schuurtje dat ze niets had om haar voornemen ten uitvoer te kunnen brengen. Ook in het schuurtje was niets aanwezig waarmee ze het zou kunnen doen.

Het enige wat ze kon was bidden. In tranen bad ze God om vergeving voor haar voornemen een eind aan haar leven te maken. Ze vroeg God welke weg Hij voor haar had. Of God haar kracht wilde geven in haar zware omstandigheden. Alleen kon ze het niet meer. Opeens voelde ze warmte van veel lieve mensen om haar heen. Ze zag die mensen niet, ze voelde ze alleen. Tegelijk zag ze een felle blauwgroene lichtstraal dwars door het schuurtje. Ze voelde een aanraking en hoorde een stem dat ze zich moest bekeren omdat ze een goed mens is. Ze benadrukt dat ze heel goed weet dat dit haar overkomen is. Ze heeft het absoluut niet gedroomd. Het is geen verzinsel. Het gebeurde op een donderdagmiddag. Niemand heeft het gezien, alleen Erzsébet. Maar wat er in de volgende dagen zou gebeuren bevestigt wat ze daar in het schuurtje had meegemaakt.

Toen haar man op vrijdagmorgen wakker werd vertelde hij dat hij over zingende en biddende mensen had gedroomd. Dat was heel bijzonder, want haar man was een christenhater. Hij vervloekte iedereen die gelovig was. Die dag vroeg hij haar om vergeving voor alles wat hij haar had aangedaan. Ook vroeg hij Erzsébet namens hem ook andere mensen om vergeving te vragen. Die zaterdag overleed hij aan een hartinfarct.

Nog 1½ maand bleef ze in Érkörtés wonen, maar ze voelde zich heel erg alleen. Door het gebed voelde ze dat God dichtbij haar was en haar kracht gaf. Nu woont Erzsébet in TârguÈ™or. Net als haar lotgenoten heeft ze in haar kleine lemen huisje geen stroom en geen water. Ze leeft van een geringe weduwe-uitkering van 50 lei (€ 15) per maand. Ze heeft het niet gemakkelijk. Maar God is met haar. Hij troost haar als ze verdrietig is. Hij geeft haar kracht.

Wat een krachtige getuigenis van deze kwetsbare vrouw. Wat een geestelijke kracht haalt zij uit haar geloof. Bid voor deze Erzsébet.

Oktober 2011,
Monika Menkveld en Freek van Slooten.